JAKOŚĆ ZARZĄDZANIA – NOWE WYZWANIA EDUKACYJNE
Projekt Nauka dla praktyki
Główne tezy dyskutowane podczas konferencji.
Wystąpienie dr E. B. Sieńko-Kułakowska:
1. Skutki mega trendów jako podstawa zmian w edukacji
– aż 35% umiejętności potrzebnych dziś zniknie do 2020 r.
– trwałość wiedzy zdobytej podczas studiów licencjackich to 5 lat,
– aż 50% dzieci, które rozpoczęły naukę w pierwszej klasie w 2017 r. będzie procowało na stanowiskach, które dziś nie istnieją.
2. W poprzedniej dekadzie stawiano na umiejętności twarde i wiedzę – techniczną, informatyczną, medyczną, ekonomiczną itp. Dawało to gwarancje stabilnej posady i karierę zazwyczaj w jednej firmie. Skutkowało to oddzieleniem życia zawodowego od prywatnego
3. Przyszłość to rozwijający się rynek start-upów, łączenie wiedzy eksperckiej z umiejętnościami miękkimi i elastyczny wymiar pracy.
4. Zawody przyszłości to między innymi: specjalista online marketingu i e-commerce, analityk biznesowy – finansista, specjalista big data, lekarze i szeroko rozumiana opieka medyczna, pedagodzy trenerzy i doradcy edukacyjni itp.
Wystąpienie prof. dr hab. Tadeusz Wawak:
1. Wpływu jakości zarządzania na wyniki ekonomiczne i realizowane zadania każdej organizacji – czyli ekonomia jakości zarządzania.
2. Poprawa jakości zarządzania jest efektem ciągłego doskonalenia planowania, sterowania i zapewnienia wymaganej jakości.
3. Jakość pracy zatrudnionych w edukacji jest efektem synergii:
– jakości pracy zarządzających, czyli jakości zarządzania w 65%,
– jakości pracy zarządzanych, czyli jakości wykonania w 35%.
4. Zarządzanie to sztuka rozumnego stosowania środków dla osiągnięcia wyznaczonych celów i realizacji zadań.
5. Efekty doskonalenia jakości zarządzania w edukacji:
– obniżenie kosztów funkcjonowania, w tym kosztów jakości i strat ponoszonych przez organizacje edukacyjne;
– możliwość obniżenia cen sprzedaży usług edukacyjnych
– obniżenie kosztów korzystania z usług świadczonych przez organizacje edukacyjne ponoszonych przez ich klientów;
– obniżenie wydatków nominalnych klientów przeznaczonych na zakup tych usług oraz wzrost wartości realnej ich przychodów;
– wzrost wartości i znaczenia organizacji edukacyjnej w opinii klientów oraz poprawa jej pozycji konkurencyjnej na rynku;
– wzrost popytu jej na usługi i wzrost ilości sprzedanych usług edukacyjnych oraz powiększenie uzyskanego utargu i dochodu;
– powiększenie akumulacji przeznaczonej na rozwój organizacji;
– możliwość: wzrostu wynagrodzenia pracowników organizacji edukacyjnej, poprawy warunków w jakich wykonują swoją pracę i odczuwalnej poprawy jakości ich życia;
– korzyści interesariuszy zewnętrznych organizacji (kooperanci, dostawcy, pośrednicy) płynących z sukcesów, rozwoju organizacji;
– powstanie warunków do realizacji nowych wyzwań edukacyjnych
– poprawa jakości świadczonych przez organizacje edukacyjne usług oraz lepsze niż oczekiwano zaspokojenia potrzeb klientów;
– odczuwalny wzrost satysfakcji klientów organizacji edukacyjnych i krańcowej użyteczności ich usług – np. jakości nauczania.
Wystąpienie dr Katarzyna Maj-Waśniowska:
1. Główne czynniki determinujące warunki funkcjonowania i finansowania oświaty należy wymienić przede wszystkim:
– regulacje prawne i ich zmiany,
– procesy demograficzne.
2. Współczesne wyzwania dla systemu edukacji:
– zmiany systemu oświaty w Polsce dokonujące się na przestrzeni wielu lat wymuszały dokonywanie istotnych zmian w przepisach prawnych – dwa kluczowe dla funkcjonowania systemu oświaty akty prawne, tj. ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty [Ustawa z dnia 7 września 1991] i ustawa – Karta Nauczyciela [Ustawa z dnia 26 stycznia 1982], były zmieniane kilkadziesiąt razy;
– w przypadku pierwszego z nich zmian tych było ponad 150 (w tym 4x tekst jednolity), a druga z ustaw zmieniana była 90 razy (w tym 5x tekst jednolity);
– tylko w latach 2000–2005, a zatem w latach wdrażania reformy systemowej, ustawę – Kartę Nauczyciela zmieniano ponad 20 razy. Wyjątkową sytuacją stał się przypadek, w którym ustawę tę zmieniano codziennie, jak np. w dniu 23 i 24 sierpnia 2001 r., przy czym kolejna ustawa zmieniała niektóre rozstrzygnięcia przyjęte dzień wcześniej;
– zmiany wprowadzane w systemie edukacji wynikały zarówno z nowelizacji tych dwóch aktów prawnych, jak i licznych zmian w innych ustawach, które bezpośrednio skutkowały zmianami w omawianych aktach prawnych.
3. Zasadniczym problemem budowania systemu oświaty w Polsce jest brak kontynuacji, rozumianej jako całość będąca połączeniem różnorodnych idei, środków realizacji oraz narzędzi pomiaru, opartych na zobiektywizowanych przesłankach i umocowanych w stosownej perspektywie czasowej.
4. Uczniowie szkół podstawowych i gimnazjów w latach 2000-2012 (w tys.)
5. Od momentu utworzenia algorytmu podziału części oświatowej subwencji (od 2000 r.) do 2017 r. nastąpił spadek przeliczeniowej liczby uczniów o ponad 35%. W tym samym okresie kwota części oświatowej subwencji wzrosła ponad dwukrotnie, a wysokość finansowego standardu A ponad dwu i półkrotnie.
6. W latach 2006-2017, kiedy możemy mówić o względnej stabilności konstrukcji algorytmu, nastąpił wzrost kwoty subwencji o ponad 55% i wzrost kwoty standardu A o ponad 78%, którym towarzyszył spadek liczby uczniów o blisko 25%.
7. Największymi wyzwaniami dla systemu edukacji w Polsce jest:
– zwiększenie stabilności podstaw prawnych funkcjonowania systemu edukacji – ograniczenie zmian przepisów;
– przeciwdziałanie negatywnym skutkom zmian demograficznych poprzez dostosowanie instytucji edukacyjnych do realizacji procesu kształcenia przez całe życie;
– w kontekście celów polityki edukacyjnej Unii Europejskiej – przeciwdziałanie niskiemu poziomowi wskaźników dotyczących upowszechnienia edukacji przez całe życie oraz wczesnej edukacji.